Intensity
Cello Concerto in E minor, Op. 85
Edward Elgar's Cello Concerto in E minor, Op. 85, his last notable work, is a cornerstone of the solo cello repertoire. Elgar composed it in the aftermath of the First World War, when his music had already gone out of fashion with the concert-going public. In contrast with Elgar's earlier Violin Concerto, which is lyrical and passionate, the Cello Concerto is for the most part contemplative and elegiac.
The premiere was a debacle because Elgar and the performers had been deprived of adequate rehearsal time. The work did not achieve wide popularity until the 1960s, when a recording by Jacqueline du Pré caught the public imagination and became a classical best-seller. Elgar made two recordings of the work with Beatrice Harrison as soloist. Since then, leading cellists from Pablo Casals onward have performed the work in concert and in the studio.
Elgar’s last major composition. Much has been said and written about the concerto’s emotional intensity and about its composition history, which has invited a great deal of aesthetic and philosophical speculation. this work, a cornerstone of the repertoire, has been recorded so many times that it is almost impossible to say anything new. I have always intuitively imagined Elgar’s Concerto as the recapitulation of an interior journey, an exploration into the meaning of life and death.
Cello Concerto ในบันไดเสียง E minor ผลงานลำดับที่ 85 เป็นผลงานสุดท้ายของเขา เป็นเพลงที่ได้รับความนิยมมากสำหรับการเล่น Solo Elgar ได้ประพพันธ์ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ในช่วงหลังที่เพลงได้รับความนิยมที่ลดลง Cello Concerto ที่มีทำนองที่มีส่วนของความรู้สึดอัดแน่นที่เต็มไปด้วยควาทุกข์ ในทางตรงข้ามบทเพลง Violin Concerto นั้นเป็นเพลงที่ค่อนข้างจะสั้นและชวนให้หลงไหล
รอบปฐมทัศน์เป็นเรื่องที่น่าผิดหวัง เนื่องจาก Elgar และนักดนตรีของเขา ขาดเวลาซ้อมอย่างมาก ผลงานไม่ได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง จนกระทั่งในช่วงปีค.ศ.1960 ได้มีการบันทึกเสียงเพลงนี้ Solo โดย Jacqueline du Pré ทำให้ได้รับความนิยมจากสาธารณชนและกลายเป็นโน้ตเพลงที่ได้รับความนิยมและขายดีมากๆ Elgar ทำผลงานบันทึกเสียงครั้งที่ 2 โดย Beatrice Harrison ในฐานะ Soloist ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นักเล่นเชลโลชั้นนำจาก Pablo Casals ได้แสดงเพลงนี้ในคอนเสิร์ตและในสตูดิโอของเขา
เป็นเพลงชิ้นสุดท้ายของ Elgar มีการพูดและเขียนมากมายเกี่ยวกับความรุนแรงทางอารมณ์ของ Concerto และเกี่ยวกับประวัติการแต่งเพลงซึ่งได้เชิญชวนให้เกิดสุนทรียะและปรัชญามากมาย งานชิ้นนี้ซึ่งเป็นรากฐานที่สำคัญของละครได้รับการบันทึกหลายครั้งจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดอะไรใหม่ ๆ ฉันจินตนาการอย่างสังหรณ์ใจเสมอว่า Elgar’s Concerto คือบทสรุปของการเดินทางภายในการสำรวจความหมายของชีวิตและความตาย
Edward Elgar (1857-1934), Cello Concerto in E minor op. 85 This concerto, the last great work of its composer, is in four movements, including two short inner movements. The opening movement, in ternary form (ABA’), is preceded by an Adagio introduction made up of a majestic recitative. The Moderato which follows without a break bathes in an atmosphere of gentleness and restraint, with the delicate lilt of its siciliana theme providing a warm tone-colour into which theatrical gestures are sometimes introduced.
Though offering little internal contrast, the central B section proves to be more extroverted and enables the cello to deploy its passionate lyricism. Initially symmetrical with the exposition, the recapitulation returns to the almost impalpable mood of the opening. Then a few pizzicatos provide the transition to the following movement, which starts by alternating sequences of Lento recitative, improvisatory in character, and sequences marked Allegro molto, until the latter tempo finally becomes established.
Edward Elgar (1857-1934), Cello Concerto in E minor op. 85 เป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของนักประพันธ์เพลงนี้มีทั้งหมด 4 ท่อน ส่วนใหญ่เป็นท่อนที่สั้นๆ สองแบบ ท่อนที่1 เปิดในรูปแบบ ternary (ABA’) นำหน้าด้วยการแนะนำ Adagio ซึ่งประกอบด้วยบทบรรยายที่น่าเกรงขามส่งไปที่ Moderato ที่ตามมาโดยไม่หยุดพักจะอาบไปในบรรยากาศของความอ่อนโยนและความยับยั้งชั่งใจโดยชุดรูปแบบทำนองหลักที่ละเอียดอ่อนจะให้โทนสีที่อบอุ่นซึ่งบางครั้งจะดูมีความดุดัน
แม้ว่าจะมีความต่อเนื่องเล็กน้อย แต่ส่วน B ส่วนกลาง ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นส่วนขยายมากขึ้นและช่วยให้ Cello ปรับใช้บทกวีที่น่าหลงใหลได้ ในตอนต่อมาจะพากลับเข้าสู่อารมณ์ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ นั้นคือกลับไปยังทำนองหลัก จากนั้นการดีดคอร์ด 3 ครั้ง